در قرن چهارم فرصت های بسیاری در اختیار امامیه قرار گرفت. از سویی، افزایش ظرفیت فرهنگی، اجتماعی و عقیدتی امامیه، زمینه ای به دست داد تا دانشمندان امامیه بیش از پیش، به دفاع عالمانه از دین و مذهب و مقابله با مخالفان بپردازند و با به کار گیری روش ها و ابزارهای گوناگون، امکان ترویج مذهب و حل مسائل متعدد شیعیان را فراهم آورند. در این میان، حدیث غدیر، جایگاه مهمی را در راهبردهای امامیه ایفا می کرد. رویکرد دانشمندان امامیه به مساله غدیر، ناشی از اهمیت و جایگاه مساله امامت و نص در فهم شریعت و طریقه ظهور و بروز آن در سیاست و مناسبات اجتماعی مردم و مهم تر از همه، پیوستگی آن با هویت تشیع بود. بازخورد این امر، افزایش اعتبار و هویت جمعی شیعیان و حل بسیاری از مسائل داخلی آنان بود، امری که بزرگان امامیه اعم از دانشمندان، رجال فرهنگی و دولتمردان در آن مشارکت فعال داشتند و میراثی عظیم از تلاش فکری و اجتماعی آنان در اختیار جامعه امروز قرار گرفته است. این پژوهش به عوامل، مولفه ها و فعالیت های امامیه در راستای تبیین آموزه های شیعی با رویکرد تبلیغی، تعلیمی و اجتماعی به حدیث غدیر می پردازد و نتایج آن را بررسی می کند. روش پژوهش، تحلیلی- توصیفی و اسنادی است که با استفاده از منابع و مآخذ اسلامی صورت گرفته است.